Ցուրտձմեռայիներեկո է:
Նոր Տարվա նախօրեն: Այդ ցրտին ու խավարին փողոցներով ոտաբոբիկ ու գլխաբաց մի փոքրիկ աղջիկ է թափառում:
Երբ տնից դուրս էր եկել,կոշիկներով էր, բայց հսկայական հին կոշիկները, որոնք
նախկինումկրումէր նրա մայրը, անօգուտէին:Նակորցնում է կոշիկները, երբ ամբողջ թափով սլացող երկու կառքերից վախեցած՝
փորձումէ վազքով կտրել փողոցը: Նրա ոտքերը կարմրել ու կապտել են ցրտից, իսկ հնամաշ գոգնոցի գրպանում մոխրագույն լուցկիների մի քանի տուփ կա: Ողջ օրվա ընթացքում ոչ մի լուցկի չի վաճառել, ու նրան ոչ մի գրոշ չեն տվել: Աղջիկը թափառում է՝
սովահարար, ցրտից սրթսրթալով: Բոլոր պատուհաններից լույս է հոսում, փողոցում տապակած սագի համեղ բույրն է տարածվել:Վերջապես աղջիկը տան ելուստի ետևում մի անկյուն է գտնում: Նա նստում է, կծկվում՝ ոտքերը մարմնի տակ սեղմելով: Տուն վերադառնալ չի համարձակվում. ոչ միլուցկի չի վաճառել, հայրն իրեն կծեծի: Մտածում է, որ տանն էլ է ցուրտ. Նրանք
ապրումեն ձեղնահարկում:Նրա ձեռքերը փայտացել են ցրտից: Իսկլուցկուկրակը կտաքացներ դրանք: Աղջիկը վախվխելով մի լուցկի է հանում ու… չը՛խկ: Լուցկին վառվեց…Աղջիկն այն ձեռքի ափով պատսպարեց քամուց, ու լուցկին սկսեց վառվել հանգիստ, վառ կրակով՝ ասես փոքրիկ մոմ լիներ: Աղջկան թվում էր, թե նա նստած է վառարանի դիմաց: Կրակն այնպես լավ է նրա մեջ վառվում,այնպիսի ջերմություն է շնչում: Աղջիկը ոտքերը մեկնեց կրակին, որ տաքացնի, ու
հանկարծ… կրակը հանգավ: Նա մի լուցկի էլ է վառում: Աղջիկն իր առաջ սենյակ է
տեսնում, իսկ սենյակում՝ ձյունասպիտակ սփռոցով ծածկված սեղան: Սեղանի վրա խնձորով ու սալորով լցոնված տապակած սագով ափսեն է:Սագը ցատկումէ սեղանից և դանակն ու պատառաքաղը մեջքին խրվածմոտենում: Բայցլուցկին հանգում է, ու խեղճ երեխայի առաջ նորից կանգնում է խոնավ պատը: Աղջիկը մի լուցկիէլ էվառում: Տեսնումէ շքեղ տոնածառ: Կանաչ ճյուղերին հազարավոր մոմեր են վառվում, իսկ գույնզգույն նկարները, որոնցով խանութների ցուցափեղկերն են զարդարում, նայում են աղջկան: Փոքրիկը ձեռքերը մեկնում է տոնածառին, բայց… լուցկին հանգում է:
Աղջիկը նորից լուցկիէ վառում:
Իր ծեր, լուռ ու լուսավոր, բարի ու քնքուշ տատիկին է տեսնում:
– Տատի՛կ.- բացականչումէ աղջիկը,- վերցրու՛ ինձ քեզ մոտ:
Ես գիտեմ, որ դու կգնաս, հենց լուցկին հանգի, կանհետանաս, ինչպես համեղ տապակած սագն ու մեծ, գեղեցիկ եղևնին:
Նա հապճեպ վառումէ բոլոր լուցկիները, որ մնացել են տուփի մեջ: Ու լուցկիներն այնքան շլացուցիչ են բռնկվում, որ շրջակայքը ցերեկվանից էլ լուսավոր է դառնում: Տատիկն իր ողջ կյանքիընթացքում երբեք չէր եղել այդքան գեղեցիկ ու վեհաշուք: Նա աղջկան իր գիրկն է առնում. լույսի և ուրախության ցոլքի մեջ նրանք բարձրանում են վերև՝ այնտեղ, որտեղ ոչ սով կա, ոչ ցուրտ, ոչ վախ: Որտեղ Աստված է:
Ցուրտ առավոտյան տան ելուստի ետևում գտնում են աղջկան. նրա այտերը շիկնած են, իսկ շրթունքները՝ ժպտուն, բայց նա մահացած է, սառել է հին տարվա վերջին երեկոյան: Նոր տարվա արևը լուսավորում է լուցկիներով աղջկա մահացած մարմինը. նա գրեթե մի տուփ լուցկի էր վառել:
– Աղջիկն ուզում էր տաքանալ,- ասում են մարդիկ: Ու ոչ ոք չգիտեր, թե ինչպիսի հրաշքներ է նա տեսել, ինչ գեղեցկության մեջ են նա ու տատիկը միասին դիմավորել Նոր Տարին…
Կատարի՛րառաջադրանքները
- Նկարագրի՛րլուցկիներովաղջկան
- Նկարիրաղջկանորևէնկարչականծրագրով
- Առանձնացրուբոլորայնբառերը, որոնքնկարագրումենլուցկիներովաղջկան
- Առցանցբառարանիօգնությամբբացատրիրհետևյալբառերը.
Սլանալ, հնամաշ, գրոշ, սրթսրթալ, ձեղնահարկ, շլացուցիչ,վեհաշուք
1.Փոքրիկ գլխաբաց աղջիկ,հագին հնամաշ շորեր ու գոգնոց,որի գրպանում մի քանի լուցկիների տուփ:Ոտքերը սառած ու ցրտից կարմրած:
3.Սովաահար,ցրտից սրթսրթացող,ձեռքերը փայտացած,այտերը շիկնած,ժպտուն շրթունքներով:
4.Սլանալ-թռչել,հնամաշ-հին մաշված,գրոշ-կոպեկ,սրթսրթալ-դողալ,ձղնահարկ-վերնահարկ,շլացուցիչ-հրապուրիչ,վեհաշուք-փառահեղ: